ساده ترین مدار فن رادیاتور شامل: فیوز، موتور فن، مهره (فشنگی فن) و سیم کشی بوده است که معمولاً برق مثبت موتور فن دایمی بوده و منفی موتور توسط فشنگی قطع و وصل می گردید. بعبارتی کنتاکت های فشنگی بصورت سری با موتور فن قرار داشتند و از آنجا که موتور فن ازجمله مصرف کننده های توان بالاست و جریان قابل توجهی مصرف می کند،
تمامی جریان از کنتاکت های فشنگی عبور می کرد و ظرف مدت کوتاهی کنتاکت های فشنگی دچار سوختگی می شدند و مدار فن از کار می افتاد. این مشکل با اضافه کردن یک رله به مدار مرتفع گردید. به این صورت که فشنگی در مدار بوبین رله (مدار فرمان) قرار گرفت و منفی موتور از طریق کنتاکت های رله وصل و قطع می گردید. با انجام اینکار، عمر فشنگی افزایش یافت و از بروز مشکلات بعدی جلوگیری گردید.
این تک فیش در حالت عادی که آب سرد است از طریق بدنه ی سنسور به بدنه ی خودرو متصل است درنتیجه بوبین رله با داشتن برق مثبت از فیوز meter و بدنه از فشنگی مغناطیس شده و کنتاکت ۳۰ را از ۸۷a جدا می کند (ارتباط بدنه با موتور فن قطع می شود).
اما وقتی که دمای آب بالا برود و به محدوده ی عملکرد فن برسد (در دمای ۹۱ درجه) ارتباط تک فیش با بدنه از داخل فشنگی قطع می شود، درنتیجه مغناطیس بوبین رله ازبین می رود و کنتاکت های رله به حالت عادی بازمی گردند (پایه ی ۳۰ به ۸۷a می چسبد) و اتصال بدنه ی موتور فن از این طریق تامین می شود. با خنک شدن موتور و کاهش دمای آب مجدداً بوبین رله توسط فشنگی به بدنه وصل می شود و این چرخه تا زمانیکه خودرو روشن است ادامه می یابد.